Gwiezdny pył – recenzja książki

Profesor Tolkien, jak sam wspominał, napisał Hobbita dlatego, że poza Jasiem i ziarnem fasoli Brytyjczycy nie mają własnych oryginalnych baśni. Miał on jednak pecha o tyle, o ile Neil Gaiman urodził się kilkadziesiąt lat później. Czy to źle? Szczerze mówiąc, gdyby Tolkien przeczytał Gwiezdny pył straciłby swój koronny argument za pisaniem przygód Bilbo Bagginsa. A to niewątpliwie byłoby wielką stratą.

Gaimana znam z kilku powieści. I muszę tutaj przyznać, że każda z nich jest inna, a nie jak u – nie ujmując – Pratchetta, gdzie co druga książka to odgrzewany kotlet (jakkolwiek smaczny) spod znaku Świata Dysku. Z tych, które znam, Gwiezdny pył wybija się zdecydowanie, choć inne i tak stoją na wysokim poziomie.

W zależności od wydania mamy do czynienia z różnymi okładkami. W moje ręce trafiło wydanie czwarte z bardzo sugestywną okładką filmową. Sugeruje to trochę próbę podpięcia się wydawcy pod sukces, jaki odnieść może film, ale nie ukrywajmy – książka spokojnie obroni się sama. Taka ilustracja zaciekawi i zaintryguje czytelnika. Sprawi, że jeszcze przed lekturą poczuje się on jak w świecie powieści.

Powieść ta jest baśnią. Właściwie samo to stwierdzenie nie powinno budzić specjalnego zainteresowania prze­cięt­nego czy­tel­nika fan­tas­tyki, ale po pierwszych kilku stronach sytuacja zmienia się diametralnie. I to na plus, bo właśnie baśniowość historii Gaimana będzie jej największym atutem.

Jest to historia młodego chłopaka, który wyrusza do Krainy Czarów w po­szu­ki­waniu spadającej gwiazdy dla wybranki swego serca. Oczywiście, gwiazda również okazuje się młodą niewiastą… I to właściwie wszystko, co mogę napisać, nie zdradzając zanadto fabuły. Dodam, że nie tylko w interesie bohatera leży odnalezienie córy księżyca…

Książeczka jest bardzo spójna i budzi zainteresowanie z każdą kolejną stroną. Ze względu na swoją niewielką objętość można ją przeczytać w jeden wieczór i w żadnym wypadku nie będzie to czas stracony.

W tym miejscu zastanawiałem się, czy nie przyznać tej pozycji Znaku Jakości. Jest jednak coś, przez co nie zdecyduję się na to. Otóż od ósmego rozdziału fabuła już niczym nie zaskakuje. Jest to końcówka książki, która wynika ze spójności historii snutej przez Gaimana. Niestety, zabrakło mi czegoś bardziej zaskakującego na koniec, czegoś, co zbudowałoby większe napięcie. Niemniej magia zawarta na kartach Gwiezdnego pyłu, budząca w czytelniku dziecko chcące poznać ową baśń do końca, sprawia, że mimo wszystko nie można przejść obok niej obojętnie. Polecam każdemu. Bez względu na wiek.