Geniusz - recenzja gry planszowej

Geniusz pojawił się na rynku w 2004 roku i do tej pory doczekał się wielu reimplementacji, a nawet wersji na telefony. Gra, którego autorem jest Reiner Knizia, zdobyła także szereg nagród i nominacji. Polska edycja, za sprawą wydawnictwa Bard, pojawiła się na rynku w 2010 roku i powtórzyła sukces wersji zagranicznych.

W pudełku znajdziemy instrukcję, planszę do gry, zestaw znaczników grzybków, plansze do zaznaczania punktacji i podstawki dla każdego z graczy oraz czarny worek, w którym przechowywać będziemy kafelki z różnokolorowymi symbolami. Wszystkie elementy wykonane są z trwałych materiałów, które nie powinny ulec uszkodzeniu w trakcie normalnego użytkowania. Niestety, w trakcie transportu wszystko lata w środku i powoduje grzechotanie.

Partia rozpoczyna się od wylosowania przez każdego z graczy sześciu żetonów w kształcie dwóch połączonych sześciokątów. W każdej z tur Geniusza będziemy dokładać kafelki, a następnie uzupełniać nasze zasoby, losując nowy kafelek z woreczka. Celem gry jest układanie linii prostych w jednym z sześciu kolorów – zielonym, niebieskim, czerwonym, pomarańczowym, fioletowym i żółtym. Za każdą taką linię, otrzymujemy odpowiednią ilość punktów, co zaznaczamy, przesuwając znacznik w prawo na planszy gracza. Maksymalna wartość w danym kolorze to osiemnaście, po jej osiągnięciu otrzymujemy bonusową turę bez dobierania kafelka. Dopiero po jej zakończeniu, możemy uzupełnić naszą podstawkę do sześciu. Oprócz tego, gdy w danym momencie gry, nie posiadamy w swoich zasobach kafelków z naszym najsłabszym kolorem, możemy wymienić cały zestaw.

Rozstrzygnięcie gry następuje po zapełnieniu planszy. W tym momencie, gracze podliczają ilość punktów swojego najmniej rozwiniętego koloru. Gracz, który będzie miał ich najwięcej – wygrywa; w przypadku remisu, badany jest kolejny najsłabszy kolor i tak dalej.

Zasady Geniusza są bardzo proste, dzięki czemu do stołu z grą, zasiądą zarówno młodzi, jak i trochę starsi. Mając do dyspozycji za każdym razem sześć kafelków, niejednokrotnie trzeba trochę pomyśleć nad tym, która opcja będzie dla nas najkorzystniejsza? Dzięki temu również, losowość nie drażni aż tak bardzo, gdyż zawsze mamy do wyboru kilka opcji. W przypadku bardziej doświadczonych graczy w Geniuszu, pojawiają się ślady negatywnej interakcji, polegające na blokowaniu innym możliwości rozwoju ich najsłabszego koloru. Dodatkowym plusem jest krótki czas rozgrywki oraz wysoka regrywalność, co umowżliwia wielokrotne rozgrywanie kilka partii z rzędu.

Jedyne uwagi można mieć do wchodzących na siłę znaczników kolorów czy przeszkadzającej niektórym, całkowitej abstrakcyjności mechaniki. Ponadto wariant solo, opisany na końcu instrukcji, sprawia wrażenie dodanego na siłę i jest zwyczajnie nudny.

Geniusz jest to już klasyczna gra rodzinna, która sprawdzi się przy naprawdę wielu okazjach – jako początek, czy wypełniacz spotkania z planszówkami albo szybki tytuł do rozegrania w dwadzieścia minut w ciągu zwyczajnego dnia. Ma swoje zalety i wady, jednak te drugie są na tyle niewielkie, że można grę polecić z czystym sumieniem zarówno początkującym, jak i zaawansowanym.

Plusy: