Tłumaczenie pochodzi z angielskiego podręcznika 3 edycji W:A i suplementu Book of Auspices.
Ragabash: Księżyc w Nowiu, Oszust
Tylko prawdziwy głupiec ignoruje mądrość kryjącą się pod maską oszusta. Ragabash rozbawia kipiące gniewem serca i uczy pokory tych, którzy na to zasługują. Ponadto urodzony w Nowiu często dysponuje pojętnym umysłem, co czyni go wartościowym doradcą (lub szpiegiem). Trudno jednoznacznie określić miejsce Ragabasha w społeczeństwie wilkołaków. Wielu nie ufa jego nieprzewidywalności i osobliwemu poczuciu humoru. Zazwyczaj jednak jest przez wszystkich akceptowany w szczepie, nie obawiając się ingerencji innych w swoje poczynania. Oszust cieszy się wyjątkową swobodą w sformalizowanych strukturach Garou. Kiedy w powietrzu wisi napięcie, zazwyczaj to Ragabash je rozprasza, nawet za cenę szponu rozdzierającego jego zanoszące się od śmiechu gardło. Prezentuje swoją osobą zupełnie inny rodzaj odwagi niż wojownik, lecz taką, jakiej żaden mądry Starszy byłby nie docenił.
Jako „pytający o ścieżki”, Ragabash często pełni rolę adwokata diabła. Bycie urodzonym w Nowiu to coś więcej niż przyzwolenie na płatanie figli lub wyśmiewanie autorytetów – to prawdziwa odpowiedzialność. Ragabash musi umieć zadawać pytania, posługując się przy tym chłodnym umysłem. Nie wystarczy podać w wątpliwość słowa starszego rangą wilkołaka; Oszust musi posiadać silne, wiarygodne argumenty, aby przedstawić swój punkt widzenia. Jego zadaniem jest upewnić się, że współtowarzysze z watahy dostrzegają obie strony medalu i podążają właściwą drogą, niekoniecznie najbardziej oczywistą.
Oczywiście upodobanie Ragabasha do sprytu, chytrej taktyki i wyrafinowanych Darów często predestynuje go do bycia zwiadowcą, dywersantem, a nawet zabójcą. Księżyc w nowiu to księżyc skryty w cieniu, a jego dzieci są tymi, którzy podążają w cieniu dla korzyści swoich braci.
Cytat: „Nie lekceważ mojej rady, wojowniku. Przyszedłem na świat w cieniu księżyca i przywykłem do spoglądania z ukrycia. Słowa z twoich ust niekoniecznie oddają skłonności twojego serca. Pozostaw subtelność tym, którzy potrafią się nią posługiwać lepiej od ciebie”.
Teurg: Sierp księżyca, Jasnowidz, Wróżbita
Kiedy na Gaję pada smukły promień światła księżyca, Luna, jej siostra, ujawnia tajemnice duchów i ich niezmierzonych światów. Teurg, urodzony pod Sierpem Księżyca, posiada najszerszą wiedzę o Umbrze i jej mieszkańcach. Wielu postrzega Jasnowidzów jako marzycieli, żyjących nieco na marginesie społeczności. Dzieje się tak, gdyż Teurg widzi i słyszy to, czego inni nie mogą i bez przeszkód może poruszać się w świecie duchów, tak jak w materialnym. Mimo swojego odosobnienia każdy Jasnowidz pełni ważną funkcję w swojej watasze. Bez niego innym wilkołakom łatwo byłoby zapomnieć o duchowej części ich natury. Wiele uszłoby ich uwadze i pozostaliby ślepi na pewne wskazówki, gdyby nie prowadziły ich sny i wizje Jasnowidza.
Teurg często w watasze zajmuje pozycję mistrza rytuałów – tego, który zna i odprawia obrzędy na korzyść swojego stada. Również to on podejmuje rolę negocjatora z napotkanymi duchami, jako że zna ich język i sposób postępowania. Pomocne w tym są Dary Teurga, jak i swojego rodzaju potrzeba poznania egzystencji duchów. Im bardziej Jasnowidz zbliża się do swoich niematerialnych sprzymierzeńców, tym bardziej oddala się od ludzkich, materialnych ścieżek.
Cytat: „Spójrz, moje dziecko, nie oczami, lecz swoim sercem. Wsłuchaj się w szept wiatru. Dźwięki, które słyszysz to nie tylko szelest liści w trawie. Nie, to duchy, które przyzwaliśmy tej nocy. Oddaj im cześć, gdyż pobłogosławiły nasz caern swoim przybyciem.”
Filodoks: Półksiężyc, Sędzia, Strażnik Ścieżek
Półksiężyc symbolizuje dualizm natury Garou: wilka i człowieka, ciała i duszy, szału i mądrości, światła i ciemności. Filodoks jest doradcą, sędzią i strażnikiem praw w swojej watasze. Jeśli życie Ragabasha wypełnione jest śmiechem, to żywot Półksiężyca opiera się na mądrości i dążeniu do sprawiedliwych osądów czynów swoich pobratymców, choćby te były szkaradne i okrutne. Zawsze za wszelką cenę zmierza do rozwiązania spornych sytuacji, na jakie natknie się na swojej drodze; taką rolę przeznaczyła mu sama Luna. W czasach pokoju najstarszy rangą Filodoks najczęściej przewodzi swojej watasze. Podczas wojny przeważnie przekazuje tę funkcję Galiardom i Ahrounom. Rozważny Półksiężyc nie ma temu za złe, gdyż rozumie, że ustępstwo w takich sytuacjach jest najlepszym rozwiązaniem. Wśród tak lubiących rywalizację wilkołaków podobne zachowanie jest przejawem naturalnego dążenia Filodoksa do równowagi i porządku.
Niezależnie od tego, czy Półksiężyc zajmuje pozycję alfa w watasze, oczekuje się od niego bezstronności we wszelkich sporach. Złym Sędzią jest ten, kto faworyzuje jednego członka watahy ponad innymi. Filodoks ponadto zobowiązany jest do pilnowania wilkołaczych praw – jeśli któryś z jego pobratymców zmierza do pogwałcenia praw Litanii, Półksiężyc powinien być pierwszym, który zwróci mu na to uwagę. Taka odpowiedzialność wykracza poza samą watahę: Filodoks winien dbać o honor każdego napotkanego Garou. Jednakże w tych trudnych czasach wielu Półksiężyców może się niemiło rozczarować, widząc upadek ideałów.
Cytat: „Kolejna walka? Miałem o was lepsze mniemanie. Wyobraźcie sobie wielkiego wojownika i mądrego wizjonera przepychających się jak szczeniaki. Dobrze, a teraz opowiedzcie mi wszystko od początku. Żadnych wyssanych z palca bajeczek. Tylko same fakty, rozumiemy się?”.
Galiard: Prawie Pełnia, Księżycowy Tancerz
Galiard, zrodzony blisko Pełni, jest ucieleśnieniem radości ujętej w pieśniach, opowieściach i poezji. Piękno Luny zmierzającej do Pełni inspiruje Tancerza zarówno na polu bitwy, jak i podczas wilkołaczych zgromadzeń. Galiard opiekuje się tradycją Garou, podtrzymując ją przy życiu dzięki przekazywanej z pokolenia na pokolenie wiedzy. Potrafi wyrwać watahę z odmętów cierpienia i poczucia winy, kiedy ich kły i pazury akurat potrzebne są w walce. Potrafi zmusić do łez nawet najbardziej niewzruszonego Filodoksa, jeśli sytuacja będzie tego wymagać. Może się wcielać w różne role: tancerza, narratora, muzyka lub każdego z nich po trochu. Gdy nastaje wojna, Galiard może przejąć funkcję przywódcy. A kiedy znów nadchodzi pokój, w swoich pieśniach Tancerz opłakuje poległych i wielbi w epickich opowieściach dzielnych bohaterów, którzy wciąż stoją na straży uświęconych miejsc Gai.
Rola Galiarda nie jest prosta. Musi być powiernikiem wiedzy zgromadzonej przez swoją watahę, orientować się w historii Garou i umieć wyciągać z niej przyszłe wnioski. Ponadto to na nim spoczywa obowiązek opiewania czynów odwagi, honoru i mądrości swoich towarzyszy, by na zgromadzeniach zostali odpowiednio wynagrodzeni za swoje dokonania. Niejednokrotnie Tancerz reprezentuje watahę w relacjach z ludźmi, tak jak Teurg negocjuje z duchami, a Filodoks z innymi Garou. Utalentowany Galiard posiada dobrą pamięć, talent oratorski i odwagę w sercu; jego rola w żaden sposób nie jest łatwa i wymaga nakładu każdej umiejętności.
Cytat: „Z pewnością raczyłem już was opowieścią o Gunnarze Draugrbanie, najstraszliwszym wojowniku, jaki kiedykolwiek przemierzał oceany. Nie? Zatem polejcie miodu i dorzućcie do ognia! Noc jeszcze młoda, a ja czuję wielką inspirację płynącą od samego Fenrisa”.
Ahroun: Księżyc w Pełni, Wojownik
Wojownik pławi się w pełnym blasku Luny, srebrnym świetle wszechogarniającego go Szału. Ahroun nie waha się przed zadaniem śmiertelnego ciosu; częściej trudno mu się powstrzymać przed zabijaniem. Wszystkie wilkołaki są urodzonymi wojownikami, ale to zrodzeni w Pełni należą do najbardziej niebezpiecznych i najokrutniejszych dzieci Gai. Nawet najmłodsi z nich są niezwykle drapieżni. Niewielu wśród nich jest starych Garou, gdyż żaden Ahroun nie boi się śmierci w służbie Gai, lecz ci wciąż żyjący to w większości legendarni wojownicy. Zrodzony w Pełni nie zna tchórzostwa, a jedynie pragnienie walki. Podobnie jak Galiard, Ahroun inspiruje swoich towarzyszy, lecz za pomocą zdolności taktycznych, fizycznej odporności i wielkiej siły w miejsce słodkich opowieści. Kiedy zawodzi pokój, Wojownik przejmuje dowodzenie, będąc pierwszym z watahy, który dąży do walki i ostatnim mającym w tej walce polec.
Rola Ahrouna w watasze jest oczywista – musi być wytrawnym wojownikiem, zdolnym chronić swoich słabszych fizycznie towarzyszy, jak i być taktycznie przygotowanym na każdą nadchodzącą okoliczność. To jemu przypisana jest rola zarówno berserkera, jak i czempiona Gai.
Cytat: „Z drogi, spolegliwcze! Jedyną rzeczą, jaką zrozumieją te śmieci bez honoru to moje pazury rozrywające ich gardła i ciepła krew obmywająca nas swoim ciepłem, kiedy poślę ich do piekła, z którego pochodzą! Odsuń się albo i ty poczujesz moje kły na swoim serduszku!”
--- EDIT ---
Zastosowałem się do sugestii.
Pamięć szwankuje, a brak polskiego podręcznika pod ręką tylko pogarsza sprawę. --- EDIT ---
Nigdy nie nadawałem się na oszusta; mój umysł nie umie podążać wieloma ścieżkami naraz. Nigdy nie byłem dobry w tańcu i śpiewie, nie mogę być Galiardem. W boju polegam na rozsądku, nie na szale i sile, więc nie jestem Ahrounem. Teurg? Przyszłość to nie moja domena... Żyję w teraźniejszości, rozstrzygając spory i miażdżąc tych, którzy się ze mną nie zgadzają, logiką. A czasem i siłą, w końcu każdy wilkołak jest wojownikiem, czyż nie?
. Nie mniej takie postaci nie zburzą odwiecznej, zastałej hierarchii i muszą się liczyć z represjami w przypadku niesubordynacji. 
