Miecz Krzyżowca [Lionheart]

Miejsce na zakończone lub wymarłe sesje. Jeśli chcesz ponownie otworzyć temat to skontaktuj się z modem albo adminem.
Matysz
Mat
Mat
Posty: 441
Rejestracja: środa, 21 października 2009, 15:31
Numer GG: 2797417

Re: Miecz Krzyżowca [Lionheart]

Post autor: Matysz »

Samuel Polansky

Samuel siedział na kamieniu i patrzył w czeluść. Pogoda stawała się coraz gorsza, wiało, ciemniało, zaczęło siąpić. Mrok w środku gęstniał, zdawał się poruszać. A po chwili przestał się zdawać i się poruszył: sięgną po Sama mrocznymi mackami, siłą wciągną go do środka i... rozpłynął się. Razem z wejściem, niestety. Młody Polański usiadł niepewnie i zdziwiony pomyślał: „Tu nie pada. Żyję. Czuję ból, więc to nie sen. W co ja się wpierdoliłem?!” Wtem nastała jasność: co trzy metry na ścianie tunelu rozwieszone były pochodnie. Bezdymne, o lekko fioletowym zabarwieniu płomienia. Były zbyt dobrze przymocowane, by je zdemontować, zawiedziony pół bies zaczął więc nasłuchiwać. I usłyszał. Początkowo wziął ten dźwięk za szemrzącą wodę, im bardziej jednak się wsłuchiwał, tym bardziej stawał się on... szeptem. Dziwnym, zawiłym szeptem na kilka głosów, w absolutnie niezrozumiałym języku, nawet bez wyraźnie oddzielonych wyrazów. Zdziwiony, Samuel spróbował skontaktować się z Nim. Rzadko, naprawdę rzadko kiedy kontakt następował z jego woli, tym razem jednak nie usłyszał chrapania swego Ducha, lecz pustkę. Pustkę, która nie zawierała w sobie nic. Czują się zbity z tropu próbował przypalić ścianę jaskini czubkiem palca, lecz jedyne co osiągnął, to zepsucie tworzącej się tu najwyraźniej od tysięcy lat ścieżynki prowadzącej do malutkiego stalaktytu. Zaniepokojony niepowodzeniem krzyknął w duchu „To MÓJ sen i ja tu rządzę!”, ale chyba tak nie było, skoro nic się nie wydarzyło. „Jestem w głębszej dupie, niż myślałem...” stwierdził i zaczął się skradać na dół, skręcającym w lewo tunelem. Schodził coraz głębiej i głębiej, aż trafił przez uchylone wrota pokryte osadem kurzu, wytartym w jednym miejscu w ślad dłoni. Ludzkiej, co go w sumie zdziwiło. Drzwi były gładkie, ciężkie, pozbawione jakichkolwiek ozdób-najwyraźniej konstruktor nie tracił czasu na błachostki i sprawił sali drzwi jak najwytrzymalsze. Wślizgnąwszy się przez uchylone wrota Sam skrył się za kamieniem i obserwował stamtąd dwa źródła owego szeptu: starca z siwą, długą brodą i jedną, krzaczastą brwią oraz drugi, któremu przyjrzał się znacznie dłużej i dokładniej. Była to kobieta, z postury wojowniczka, odziana w nieznany Samuelowi rodzaj pancerza, do pasa miała przypasany krótki miecz. Jej długie, falowane, ciemne włosy luźno opadały na plecy, twarz zaś była czerona i spocona od krzyczenia na starca. To, co na górze wydawało się szeptem, tu było histerycznym wręcz krzykiem. Darła się na niego wskazując wbity w ziemię miecz, on zaś stał spokojnie i świdrował ją wzrokiem. Może i półbies oglądał ją w niefortunnym dla niej ujęciu, ale i tak była to jedna z najpiękniejszych kobiet, jakie widział. Po chwili wyszedł zza kamienia, przywitał osobliwą dwójkę gestem ręki i podszedł do miecza myśląc: „Jak z zaskoczenia, to może nie zabiją?”. Tamci na jego widok osłupieli, po chwili był już wyraźnie tematem ich dalszej kłótni. Miecz w tym czasie... drgnął. Po chwili znów drgnęła jego wysadzana klejnotami, pozłacana rękojeść, jego jelec w kształcie smoczych skrzydeł, jego smukłe i proste ostrze drgnęły. „Boże, co za marnotrastwo! Jakbym go miał, to bym to wydłubał, sprzedał, a mieczyk zostawił, jeśli jest wyważony... a co mi tam, sprawdzę!”. Im bliżej Samuel podchodził, tym mocniej miecz wibrował i zaczął świecił delikatnie z początku, potem zaś całkiem wyraziście, co zwróciło uwagę starca. Zanim tamten zdążył krzyknąć, ręka Sama uchwyciła miecz tuż powyżej jelca...

Pisane z MG.
Mam niefajną klawiaturę od TPSA i mi kilka klawiszy odmawia posłuszeństwa.

ADVENTURE PLANET czeka na Ciebie! Dołącz do sesji, wczuj się w tej klimat!
Zablokowany