Tawerna RPG

Kilkoma słowami wstępu:

-piszemy w trzeciej osobie;
-to co mówią postacie piszemy tak;
-“to co myślą w ten sposób”;
-czynności piszemy normalną kursywą;
-a wszystko poza sesją w ten sposób;
-wszelkie pytania na pw

Dodatkowo chcę zaznaczyć ,że jednopostowe postaci będą eliminowane na miejscu. Proszę o pisanie opisowe (5-10 zdań i w miarę rzetelną rozgrywkę).

Ekipa:
- Leon Starsky (bohater Mr. Z)
- Kazam (bohater Arxel'a)
- Keith Brown (bohater Mistrza Małodobrego)
- Julian Gray (bohater Serge'a)

Wydarzenia przedstawione w scenariuszu rozgrywają się w pewnym odstępie czasu od ostatnich wydarzeń przedstawionych w waszych historiach. Walkę o przetrwanie czas zacząć...

...16 listopada 2007 roku, godz. 22:25. Cała wasza czwórka znajdowała się właśnie w samochodzie należącym do Kazama, podążającym leśną drogą w kierunku Silent Hill. Miasteczko po tragicznych wydarzeniach sprzed siedmiu lat stało się bardzo opustoszałe, toteż było to świetne miejsce na weekend z dala od cywilizacji. Potrzebowaliście tego. Znaliście się już trochę czasu jednak traktowaliście się wzajemnie raczej jak dobrzy znajomi niż przyjaciele. Pogoda była paskudna. Na zewnątrz wozu lało jak z cebra, gdzieniegdzie pobłyskiwało, zaś po obu stronach drogi ciągnęła się ciemna ściana lasu. W środku samochodu słychać było tylko bębniący o szyby deszcz i odgłos miarowo pracujących wycieraczek. Nagle zza drzew, na sam środek drogi, wyskoczył ciemny kształt. Przez ułamek sekundy, w świetle reflektorów, dostrzegliście zdeformowaną ludzką postać. Próbując go wyminąć Kazam gwałtownie skręcił w prawo. Na mokrej nawierzchni samochód wpadł w poślizg i uderzył w pobliskie drzewo. Trzask miażdżonej karoserii, brzęk szkła, krzyki i ciemność...

***

Obudziliście się następnego dnia wczesnym rankiem w rozbitym samochodzie. Poobijani, posiniaczeni, ale cali. Deszcz przestał już padać, jednak niebo wciąż było zachmurzone i wisiały nad wami ołowiane chmury. W oddali majaczył przydrożny znak. Z trudem dostrzegliście napis. Brzmiał on "Welcome To SILENT HILL".

Leon Starsky:

Doktor wpierw wysiadł z pojazdu otwierajac zaklinowane drzwi z kopa, po czym rozejrzał się w prawo i lewo. Wymamrotał cos nieprzychylnego na temat pogody, potem spojrzał na resztę powoli wychodzącą z samochodu. -Przeżyliśmy kompletni i niepołamani, znaczy to więc, że Kazam ma talent na rajdowca.- stwierdził i roztarł bolący kark. -Dobra, nie mam zamiaru rozprawiać o tym co sie stało - idziemy poszukać jakiegoś warsztatu, czy czegoś w tym kierunku...- westchnął. Ręka sięgnęła do wewnętrznej kieszeni prochowca. Odruch automatyczny. Leon skarcił się w myślach. "Jeszcze nie ma się czym denerwowac.. ciało całe..." pomyslał i poprawił prochowiec. Spojrzał na tabliczkę z napisem "Silent Hill". -Na jedną chwilę to było Loud Hill... znaczy w momencie jak przywaliliśmy w drzewo...- mruknął i sie skrzywił.

Keith Brown
-szlag że też akurat motocykl mi musiał nawalić - Keith z buta wybija przednią szybe, wypina sie z pasów przez przednie okno ( z opisu wynika że samochód owinał sie prawym bokiem wokół drzewa ) z samochodu
po chwil staje przed maską z chrupnięćiem naciąga sobie kręgi szyjne
- otwórz maske trzeba odłaczyć akumulator

Leon Starsky:

Mężczyzna obrócił się i uderzył otwartą dłonią w czoło. -Racja...- westchnął i podszedł do "wozu" Nachylił się przez siedzenie naprzód i stuknął przycisk pod kierownicą. maska wydała głośny dźwięk i odskoczyła całą drogę w górę, lądując w miejscu, gdzie kiedyś byłą przednie szyba. -Pięknie...- mruknął Starsky strzepując kawałki szkła, które odpadły z górnej części pod wpływem uderzenia maską. -Chyba zawiasy poszły...- westchnął i stanął koło otwartego silnika.

po chwili mocowania Keith zerwał klemy z bolcow i odłożył przewody na bok

-zimno stwierdził krótko po czym zapiął zamek kurtki

Kazam

Po wyjściu z samochodu popatrzył sie na tablice i zaczął krzyczeć. Wręcz potwornie krzyczeć - Czemu tutaj? JA nie chce... Nie pozwólcie... - Mówił do siebie w myślach. Usiadł na ziemi i zakrył sobie twarz dłońmi. Po chwili zaczął sie bujać i nucić jakąś melodię.

Kazam

Podniósł glowę na Keitha - Jechaliśmy tak długo, że już żadnemu z was się nie chciało. Pozatym wziełem moje lekarstwa i czułem się dobrze... Więc w czym problem? Powiedział i wstał lekko się trzęsąc - To jest złe miasteczko... Oni juz tu są... czekali na nas wiecie?

Julian Gray

- Co ty chrzanisz, Kazam! Jakie złe miasto...Powinieneś jednak brać chyba więcej tych prochów, wiesz... - warknął Julian wychodząc powoli z wozu. Sprawdził kości - były całe i zdrowe. Julian był wysokim, dość dobrze zbudowanym mężczyzną o krótkich czarnych włosach.Otrzepał swą niebieską kurtkę i dżinsy z kurzu po czym rozejrzał się. Po obu stronach drogi znajdował się las, który patrzył na nich złowieszczo, tak przynajmniej mu się wydawało:
- Okolica nadawała by się do taniego horroru klasy B - stwierdził patrząc na kompanów. Widząc że nie zareagowali na jego uwagę powiedział: - Leon ma rację, trzeba znaleźć jakiś warsztat...może będą mieli jakiś samochód na chodzie, bo z tego... - spojrzał na rozbity wóz -...nie za wiele już wyciągniemy...
Ruszył za Leonem. Cały czas rozmyślał o tym, co zobaczyli na drodze. niemożliwe by był to wytwór jego wyobraźni, w końcu widzięli to wszyscy. "Cholernie chłodno", pomyślał. Założył białą czapkę na głowę i ruszył w kierunku Silent Hill.

Do reszty ekipy - gram za Trona jakby ktoś się zastanawiał co ja tutaj robię

Keith

ta jak widze gosći tu nie lubią- Keith powoli śćiagał plecak patrzac na psy powoli ostrożnym ruchem odpiął lekki aluminiowy statyw- dobry sukinsynek dobry...

Julian Gray

Gray spojrzał na Keitha. To co robił teraz jego kumpel całkiem go zdziwiło. Spojrzał na zbliżające się psy, po czym rzucił:
- Olej to, Keith! Spieprzajmy stąd!!!
Popatrzył na resztę kompanów. Miał nadzieję, że poprą go w tym, co powiedział.

Leon Starsky:

-To ścierwo nie widziało weterynarza dość długo....- powiedział, kryjąc strach. -Nigdy nie lubiłem psów...- burknął i szedł powoli wstecz, rozglądając się za czymkolwiek na posadzce. Oglądnął się szybko wstecz. *Może któreś drzwi do domu są otwarte?* pomyślał najpierw, ale zaraz skrzywił się *Tja.. przy moim szczęściu? Zapewne pierwsza lepsza komórka byłaby zamknięta na pierwszorzędny zamek elektroniczny z kartą ślizgową...* uprzytomnił sobie natychmiast.
*Że też nie zabrałem swej katany...* ofuknął się w myślach i spojrzał kątem oka w górę. *Znów sobie ze mnie kpisz...*

Kazam

Stał w miejscu i na nic nie zważał - Przecież miało ich tu nie być! - Krzyknął do siebie w myśli. - Mówiłem, że to złe miasto. Nie powinniśmy byli tu przychodzić. Ale nie posłuchaliście. I teraz mnie dorwą. Chociaż uciekałem im tak długo... Przeciez tu mieli mnie zostwaic w spokoju!!!!!!! Krzyknął kierując głowe do góry po czym usiadł na ziemi.