Tawerna RPG

dawgot pisze:(a nie lata z toporem z buźką z śliną by kogoś zabić ) .

Ja ostatnio bawię się wcale inteligentnym minstrelem z toporem i ładną buźką, a ślinki tam nie ma... Czy coś jest nie tak?

Ja zawsze lubiłem grać zarówno magiem, jak i wojownikiem dlatego często wybierałem np. paladyna ale moim numerem 1 zawsze będą postacie bardzo zwinne jak np. złodziej, czy coś w stylu łowcy

Jak do tej pory grałem zawsze wojownikiem;) Raz rzuciłem się na maga, ale zrezygnowałem i zacząłem od nowa;) Jednak bardziej lubię walkę w zwarciu niż walkę na dystans;) Ale muszę się też przyznać, że wybierając drodze wojownika – paladyna, często wspomagałem się podstawowa magia;)
A tak nawiasem to moim zdaniem grając w cRPGi trzeba poczuć zaplamione krwią żelazo;) nie tylko swąd spalonej żywcem ofiary;)

Bardzo nie lubię sposobu gry wojownika :/
Magowie są jeszcze do przejścia.
Absolutnie kocham łotrzyko/tropicielo/majsterkowiczów, oczywiście bijących na dystans ;]

Ja zwykle gram wojownikiem z prostej przyczyny: jak podejdą do kogo innego to leży. Uwielbiam postaci, które same się lecza, ale nie znoszę cipek w szatach. Ostatni w Titans Questa (w sumie to bardziej h'n's niż cRPG jest) grałem strażnikiem, czyli połączeniem dróg obrony i natury. Nawalał z tarczy, miał świetny def i się leczył. Nawet wilki do odciągania agro przyzywał.

Ja polubiłem wszelkiego rodzaju szpiegów/złodziei itp. Fajniej jest mi się przemknąć niezauważonym lub eliminować wrogów po cichu albo wcale, po prostu jatki mnie już nie bawią. Może to mało RPGowy przykład ale np Metal Gear Solid 3 przeszedłem zabijając przez całą grę chyba 11 osób (nie licząc sceny ucieczki na motorze bo pro ze mnie żaden i po prostu ciężko mi się celowało)

Mi się w cRPGach zawsze podobała się opcja wygrania bez walki, ale nie skradając się, tylko za pomocą dyplomacji wszelkiej. Ale niestety, czasami pakowanie w charyzme to zwykła strata punktów postaci na początku...

Albo jestem n00b i mało widziałem albo widziałem coś takiego jedynie w Falloutach (tam to można wygadać sobie zwycięstwo bez oddawania jednego strzału przez całą grę)

NWN2 miałem na myśli, reszty tytułów nie pamiętam.

Obelix pisze:Ja polubiłem wszelkiego rodzaju szpiegów/złodziei itp. Fajniej jest mi się przemknąć niezauważonym lub eliminować wrogów po cichu albo wcale, po prostu jatki mnie już nie bawią.

Popieram:) Sposób na eliminowanie przeciwników po cichu też jest świetny:) Dużo emocji i jaka satysfakcja, gdy się uda zrobić to niezauważonym:)

Moja ulubioną klasą jest bezsprzecznie czarownik. Nie ma to jak rzucić czasem i spalić wszystkich. Czuje się wtedy tę moc w rękach. Chociaż jeśli mam możliwość dyplomacji, staram się jej używać. Tylko właśnie jakoś punkty doświadczenia trzeba rozdawać i zwykle brakuje mi punktów na rozwijanie tej cechy.

Ja najbardziej lubie wojownika
śiła to podstawa

Najbradziej przypadły mi do gustu Taureni czyli wielkie byki stojące na dwóch kopytach, najlepiej z ogromnym toporem w garści

Złodziej i tylko złodziej najlepiej diabelstwo, ewentualnie z prestiżówką zabójcy EWENTUALNIE jakąś inną. Nie umiem grać czymkolwiek innym, moja postać musi umieć wszystko i jeszcze być dobrym dyplomatą... w walce i tak się chowa za głupimi wojownikami

U mnie objawia się umiłowanie do magii. W jednostrzałówkach zawsze gram magiem. Ostatnio w kilkumiesięcznej kampanii postanowiłem zagrać twardego wojownika... i wyszło mi to doskonale. Szybko stałem się najpotężniejszym graczem w drużynie i przyznam, spodobało mi się to Na epickim poziomie połączyłem to z kapłanem, bo głód magii się odezwał.
Teraz cisnę paladynem bo to całkiem dobre połączenie.

Moja druga miłość obok magii, to sztuka. Uwielbiam grać bardem. Prymitywna broń palna/zestaw noży do rzucania pod peleryną, lutnia i świat należy do mnie. Mam jako taki talent do rymowania, więc wszyscy są zadowoleni z mojego odgrywania postaci.

Wojak. Zdecydowanie.