ELROND

 

Urodzeni nad ujściem Sirionu przy końcu Pierwszej Ery, Elrond i jego brat bliźniak, Elros, synowie Eärendila Żeglarza i Elwingi, znani byli jako Półelfowie, czyli Peredhil w języku sindarińskim. Ich ojciec wywodził się z Domu Hadora i królewskiej linii Noldorów. Natomiast matka - z domu Bëora, królewskiej linii Telerich i Majarki Meliany.

 

Gdy Elrond był jeszcze małym dzieckiem, synowie Fëanora (którzy jeszcze pozostali przy życiu), wciąż próbowali odzyskać Silmaril, będący w tym czasie własnością Elwingi, córki Diora Pięknego. Bracia niespodziewanie najechali pozostałości Gondolinu i Doriathu, a potem je zniszczyli. Bliźniaków odseparowano od rodziców, porwano i uwięziono. Maglor szczerze ubolewał nad nieszczęściem chłopców, tak więc po jakimś czasie między nim a bliźniakami zawiązała się wielka przyjaźń.

 

Po Zabójstwie Króla, Eärendil pożeglował na Zachód, by w imieniu Elfów i Ludzi wyprosić u Valarów przebaczenie i wspomożenie ich w niedoli. Jego błagania zostały wysłuchane, a Eärendil, jego żona, Elwing, wraz z synami mieli dokonać wyboru, do którego z Dwóch Pokoleń chcieliby należeć. Elrond i jego rodzice oznajmili, że chcą podzielić los Eldarów, natomiast Elros wybrał Ludzi i tym sposobem stał się pierwszym Królem Númenoru.

 

Po zniszczeniu Beleriandu, czyli u schyłku Pierwszej Ery, Elrond postanowił pozostać w Śródziemiu. Zamieszkał w Lindon wraz z Najwyższym Królem Gil-Galadem i Círdanem Budowniczym Okrętów. W czasie Drugiej Ery Elrond brał czynny udział w wojnach przeciwko Sauronowi. Gdy wojska Saurona najechały Eriador w 1695 roku Drugiej Ery, Gil-Galad wysłał Elronda, by bronił tamtejszych obszarów. Po spustoszeniu Eregionu, Elrond wycofał się z resztą Noldorów i schronił się w Imladris (1697 r.) - Rivendell we Wspólnej Mowie - ukrytej dolinie w Górach Mglistych.

 

W latach 3430 - 3441 Drugiej Ery, Elrond maszerował jako Herold Gil-Galada. Był to czas Wojny Ostatniego Sojuszu, kiedy w końcu pokonano Saurona, zginęli jednak również Gil-Galad, Elendil i Anárion. Gdy zniszczono ciało Saurona, a Isildur odciął Pierścień Jedyny z dłoni upadłego Majara, Elrond wraz z Círdanem nalegali, by Isildur wrzucił, a tym samym zniszczył Pierścień w Szczelinie Zagłady, w miejscu, gdzie klejnot został wykuty. Isildur wolał jednak zatrzymać Pierścień, który wg jego mniemania miał być "okupem" za śmierć ojca i brata.

 

Przed śmiercią Gil-Galad przekazał Vilyę, najwspanialszy z Trzech Pierścieni Elfów, Elrondowi. Syn Eärendila przez całą Trzecią Erę strzegł Pierścienia w Imladris i dzięki niemu zachował w swej krainie nie umniejszone szczęście i piękno Elfów. Ponadto w roku 2463 Trzeciej Ery powstała Biała Rada, w której Elrond zajmował wysokie stanowisko.

 

Na początku Trzeciej Ery, w 109 r., Elrond poślubił Kelebrían, córkę Galadriel i Keleborna. Kelebrían urodziła Elrondowi troje dzieci - braci bliźniaków: Elladana i Elrohira, oraz córkę, Arwen Undomiel, zwaną przez swój lud Gwiazdą Wieczorną.

 

W roku 1976 Trzeciej Ery dziedziczne skarby Arnoru oddane zostały na przechowanie Elrondowi. Każdy z synów Strażników Dúnedainów wychowywał się w domu u Elronda, do czasu gdy Aragorn II, Elessar, w 3019 r. Trzeciej Ery wstąpił na tron powtórnie Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru.

 

Po ostatecznym pokonaniu Saurona, Elrond udał się do Szarej Przystani i wraz z pozostałymi Powiernikami Pierścienia odpłynął na Zachód. Jego dzieci miały do wyboru: albo razem z ojcem opuścić Śródziemie albo pozostać tam na zawsze, stając się jednak śmiertelnikami. Arwen postanowiła nie opuszczać Śródziemia z miłości do męża, Króla Elessara. Bracia, Elladan i Elrohir, po odejściu Ojca na jakiś czas zostali jeszcze w Śródziemiu, ale i oni końcu je opuścili. Koniec Trzeciej Ery datuje się na rok 3021, czyli na czas odejścia Mistrza Elronda na Zachód.

 

 

 

Autor: Nimloth

email: neldoreth@elbi.pl

www: www.neldoreth.prv.pl