Luthien

Ach, co za blask
jaką myślą mam go pojąć
jaką pieśnią go osławić
księżyc blednie przy tej pannie
gdy tak tańczy na polanie
czy podejść do niej
czy tylko patrzeć
czy zlęknie się i zniknie
czy może tańczyć dalej będzie
ach, Luthien Tinuviel
słońcem drugim jesteś
klejnotem pośród kurzu
czemuż to się kryjesz
i w strumykach nogi myjesz
czemuż tylko księżyc
cię ogląda
ja z mego zamku wieżyc
nigdym cię nie dojrzał
ach, Luthien Tinuviel
wieczorny słowiku
w srebrnym sukienku
czemuż mnie nie słyszysz
jak cię wołam po imieniu
gdy tylko znikniesz w grocie
pryska czar, znów ciemno jest
o gwiazdo najjaśniejsza
lecz od gwiazdy piękniejsza
gdy tylko uciekałaś
tęsknotę rozsiewałaś
a gdy tylko umarłaś
stało się życie marne
bo bez śpiewu i tańca
nie ma takiego garnca
który smutki me rozproszy
i zapewni chwile wozkoszy
choć ta chwila krótko będzie trwać
nic nie jest w stanie jej rozerwać
kiedyś byłem małym chłopcem
mój ojciec legł pod kopcem
moja matka zmarła z głodu
podczas oblężenia grodu
wędrowałem poprzez lasy
na muzykę, śpiew i taniec łasy
lecz nic co żem zobaczył
nie jest równe mej rozpaczy
gdym ciebie stracił
sam siebie żem skarcił
żem cię nie pilnował
a siebie źle pojmował
czyżby miłość ma była złudzeniem
a twa strata nagłym przebudzeniem
ach, Luthien Tinuviel
żegnaj gwiazdo poranka
i słowiku nocy
jakem cię kochał
takem cię stracił.